با خاطرات مایکل جکسون ( خاطره ای از Marcel Marceau )

* برگرفته از کتاب خاطرات زندگی پدر پانتومیم جهان *

مارسل مارسو اینطور روایت میکنه و میگه :

خوب به یاد دارم سال 1967 بود که سرانجام موفق شدم چارلی چاپلین رو برای اولین بار در زندگیم ملاقات کنم . من همراه با یکی از دوستانم در فرودگاه نشسته بودم و چاپلین ، کمی اون طرف تر از ما در کنار فرزندانش که در اون زمان سن و سال چندانی نداشتند روی یک صندلی نشسته بود . رفیقم با دیدن این صحنه یواشکی منو صدا زد و گفت :

هی مارسل اونجا رو ببین !! چاپلین اونجا نشسته و داره راست راست تو رو نگاه میکنه !! ( )

در حالیکه با دیدن این صحنه به شدت هول کرده و نمیدونستم چی کار باید بکنم با دستپاچگی به این طرف و اون طرف نگریستم . راستش با اینکه یکی از بزرگترین رویاهای کل عمرم به تحقق پیوسته بود اما با این حال دلم نمیخواست بلند بشم و برم کنارش و با صحبت کردن باهاش آرامش و خلوتش رو به هم بریزم . درسته که من حتی اون زمان هم مارسل مارسویی بودم که به مدت بیش از 10 سال در کل جامعه امریکا به عنوان یک چهره مشهور و سرشناس به شمار میومدم اما با این حال در مقابل هنرمندی در اندازه های چاپلین حقیقتاً احساس خجالت و حقارت بهم دست داده بود . حتی تجسمش هم به نظرم ترسناک به نظر میرسید که بخوام از جام بلند بشم و برم کنارش بشینم و باهاش هم کلام بشم و این در حالی بود که او حتی یک لحظه هم از من چشم بر نمیداشت . در هر حال من مجبور بودم با او رو در رو بشم و سرانجام ، تقابلی که تا آخرین لحظه عمرم به خاطر خواهم داشت میان ما به وقوع پیوست ؛

به آهستگی و با گامهایی لرزان قدم برداشته و به سمت چاپلین بزرگ حرکت کردم . چاپلین با دیدن این صحنه فرزندانش رو صدا زد و به اونها گفت :

هی بچه ها ! بیاید با آقای مارسل مارسو ملاقات کنید !

سرانجام به مقابل چاپلین رسیده و با بهت و تواضع به صورتش خیره شدم . لحظاتی بعد یکی از افرادی که همراه چاپلین بود نزد وی اومد و بهش خبر داد که زمان پروازش فرا رسیده و باید سالن انتظار رو ترک کنه . تو اون لحظه تنها و تنها یک فکر بود که کل ذهن منو به خودش مشغول میکرد :

اینکه ممکنه دیگه هرگز و تا ابد فرصت دیدار مجددی با چارلی چاپلین در زندگی من فراهم نشه !

برای همین همش داشتم با خودم فکر میکردم که باید بهش در اون لحظات چی بگم ؟ و اینکه چگونه میشه با کلمات از مردی مانند چاپلین قدردانی نمود ؟ ( )

چاپلین از جاش بلند شد که سالن رو ترک کنه . در آخرین ثانیه و بدون اینکه حتی یک لحظه به هیچ چیزی فکر بکنم در مقابلش زانو زده و دستش رو به سمت صورتم کشیده تا بتونم اون رو ببوسم اما چاپلین مقاومت کرد و دستش رو عقب کشید اما سرانجام به هر قیمتی که بود من دستش رو به صورتم چسبونده و در آخرین لحظه اون رو بوسیدم . چاپلین با دیدن این منظره اشک توی چشمانش حلقه زد و با صورتی مملو از واژه های نگفته سالن رو ترک نمود .

وقتی که چاپلین رفت ، به سمت دوستم رفته و ازش پرسیدم : به نظرت چرا وقتی دستهاش رو بوسیدم اشک توی چشمهاش جمع شده بود و گریه میکرد ؟ دوستم بهم گفت :

برای اینکه تو " مارسل مارسو " بودی و اون چاپلینی 78 ساله که دیگه هرگز اون محبوبیت و شهرت زمان اوجش در دهه های گذشته رو در اختیار نداشت ؛ و در همون حال مارسل مارسو به سمت او میره و دستهاش رو میبوسه ! مارسل مارسویی که همه عالم میشناسنش و در موردش حرف میزنند و برای تنها یک ثانیه دیدنش سر و دست میشکونند ! اون چیزی که همه قلب و روح چاپلین رو در اون لحظات منقلب کرد این بود که میدید مارسل مارسویی که مشهورترین و بزرگترین نام صنعت پانتومیم جهانه ، غول پیر و شکسته دنیا فیلمهای صامت رو هنوز به خاطر میاره و بهش ادای احترام میکنه . این راز و علت اشکهای پیرمرد در اون ثانیه ها بود . ( )

و به این ترتیب از اون روز سالیان سال گذشت ...

گویا در تقدیر اینگونه رقم خورده بود که حادثه میان چاپلین و مارسو در عصر و مکان دیگه ای از نو تکرار بشه ؛ با این تفاوت که این بار مارسل مارسو به جای چاپلین پیر و مایکل جکسون به جای مارسل مارسوی جوان ایفای نقش میکرد !! و درست بعد از بوسه غافلگیر کننده مایکل جکسون بر دستانم بود که بعد از گذشت 20 سال ، تازه عمق مفهوم اشکهای اون روز چاپلین رو لمس کردم ... 

* فکر میکنم عظمت و شکوه این خاطره کوتاه و عمیق ، جا برای هیچ توضیح و تفسیری باقی نذاشته باشه . پس شما رو با قلیان احساسات زلالتون به خالق عشق میسپارم ...

تا درودی دیگر ، بدرود ... 

تا بعد ...

Stay Tuned

! Let's Dance