با خاطرات مایکل جکسون ( داستان Christine Dowling )

سلام دوستان عزیز . وقت بخیر ...

باز هم یه خاطره دیگه از یه عاشق دیگه ! باز هم درسی آموزنده و فراموش نشدنی !

حکایت امروز از خانمی 34 ساله ، اهل کشور ایرلنده به نام Christine Dowling .

لطفاً توجه بفرمایید :

کریستین داستانش رو اینطور تعریف میکنه و میگه :

هرگز و تا روزی که زنده هستم روز 19 جولای 1997 را از یاد نخواهم برد . من اون روز قهرمانم مایکل جکسون رو در کنسرت ملاقات کردم ! این دومین کنسرتی از مایکل جکسون بود که من توش شرکت کرده بودم و بی نهایت هیجان زده و خوشحال بودم که مایکل جکسون به دوبلین و ایرلند باز گشته است .

در طول کنسرتهای مایکل جکسون ، این وظیفه محافظین شخصی او بود که طرفدارهایی رو برای شرکت در آهنگهایی خاص انتخاب کرده و به روی صحنه بیارند . من مبتلا به سندرم Morquio هستم و نیروهای امنیتی سالن هم به دنبال شخصی با جثه ای کوچک میگشتند . در همین حال ، خواهرم من رو به محافظ ها نشون داد و گفت : شرط میبندم کسی رو کوچک تر از این پیدا نخواهید کرد ! تو اون لحظه برای اولین بار در عمرم به خاطر کوچک بودنم از خدا شکرگزاری کردم . من تا ابد قدردان خواهرم خواهم بود . درست وقتی که بادیگارد مایکل جکسون من رو از داخل جمعیت بیرون کشید تا به روی صحنه ببره ، شروع به لرزیدن به خودم نمودم ؛ نه به خاطر اینکه قرار بود در جلوی 35000 طرفداری که داشتند با همه وجود فریاد میکشیدند حضور پیدا کنم ؛ نه ! بلکه به خاطر اینکه قرار بود با قهرمان همه عمرم رو در رو ملاقات کنم .

زمانیکه در پشت صحنه منتظر شروع آهنگی بودم که قرار بود من در هنگام اجراش به روی صحنه برده بشم ، توی یک لحظه مایکل جکسون از همون نزدیکی های من عبور کرد و من با دیدن این صحنه با همه وجود چنان فریادی کشیدم که فکر میکردم صدای منو مایکل باید حتماً شنیده باشه ! خدا رو شکر که به خاطر شدت سر و صدای جمعیت و نویز بالا ، این اتفاق نیفتاد و مایکل صدای منو نشنید !!! سرانجام نوبت به اجرای آهنگ Heal The World رسید و من با صندلی چرخ دارم در حالیکه مایکل جکسون دستهای منو توی دستهاش گرفته بود به روی صحنه انتقال داده شدم . از اونجاییکه من قدرت احساس و تشخیص دست راستم رو سالها قبل از دست داده بودم ، معمولاً دست راستم هیچ حسی نداشت و هیچ چیزی رو لمس نمیکردم اما من اون شب به طرز عجیبی دستهای مایکل جکسون رو توی دستم لمس میکردم . او صورتش رو به سمت من برگردوند و به آهستگی و با لبخند به من گفت که دوستم داره و من خوب میدونستم که او حقیقتاً همین حس رو داره .

نزدیک بودن تا به این اندازه به مایکل جکسون حقیقتاً شگفت انگیز بود . تنها راهی که برای توصیف این احساس به ذهنم میرسه اینه که بگم شبیه به یک حس روحانی و معنوی عمیق بود . من عشق عمیق و قدرتمندی رو بر روی اون صحنه احساس میکردم ؛ احساس عشق و شادی . وقتی که از صحنه خارج شدم ، صورتم غرق اشک شد . یادم میاد کودکان خردسال دوستانم که اونها هم در کنسرت حاضر بودند دائماً ازم سوال میکردند که حالم خوبه یا نه و در همون حال مادرم به اونها میگفت که او ( کریستین ) حالش خوبه و فقط به این علت داره گریه میکنه چون که خیلی خوشحاله . 

خاطره اون شب زیبا تا ابد با من باقی خواهد موند و هر وقت که در زندگیم غمگین و یا غصه دار باشم بهم کمک خواهد کرد که از اون حس بد خارج بشم .

چند ساعت بعد از کنسرت ، احساس سوزش و سوزن سوزن شدن عجیبی رو در سراسر بازوی راستم به خوبی احساس میکردم . باورتون میشه اگه بگم فردا اون روز من کاملاً قدرت احساس رو در بازوی راستم به دست آورده بودم ؟! من حقیقتاً باور دارم که این بهبود ، تنها از طریق گرفتن دست مایکل جکسون در بازوی سمت راست من حاصل گردیده بود . مادرم بهم میگفت : به خاطر وجود 35000 طرفداری که اونطور با عشق آهنگ مثبت و قدرتمندی همانند Heal The World رو یکصدا با مایکل جکسون همخوانی میکردند ، چنین معجزه ای برای تو اتفاق افتاد .

بعدها با خودم فکر کردم ، من وظیفه دارم این داستان رو با طرفداران مایکل جکسون قسمت کنم چرا که باور دارم تنها عاشقان واقعی مایکل جکسون درک خواهند کرد که اون شب حقیقتاً چه اتفاقی افتاد . درسته که من با صندلی چرخ دار زندگی میکنم اما اون شب حقیقتاً احساس میکردم که دارم در آسمونها قدم میزنم . من اون موقع 18 سالم بود و حالا ، 16 سال بعد از اون روز میتونم صادقانه بگم که روز ملاقات مایکل جکسون ، بهترین روز عمر من بود و من بی نهایت سپاسگزار و شکرگزار هستم که رویای زندگی من با دیدار او به حقیقت پیوست .

روزی که مایکل جکسون از دنیا رفت من حس کردم که یکی از اعضای خانوادم رو از دست دادم . او بخش بزرگی از همه زندگی من بود . حتی از سالها قبل از اینکه بتونم از نزدیک ملاقاتش کنم ، مایکل جکسون بزرگترین عامل تاثیرگذار در زندگی من بود که بهم کمک میکرد تابتونم از بین دنیایی از حوادث و ماجراهای بد در دوران کودکیم به سلامتی عبور کنم . با مرگ او من در زندگیم دچار چنان احساس خلاء و سردرگمی وحشتناکی شدم که حس کردم هر طور که شده باید براش کاری رو انجام بدم . به همین علت تصمیم گرفتم به یاد مایکل جکسون ، درختی بکارم . البته از اونجاییکه احساس میکردم این کار به اندازه کافی برای ادای دین به مایکل جکسون کافی نیست اینه که در تاریخ 8 آگوست 2009 ، در یکی از بیمارستانهای کودکان که خودم در دوران کودکی به خاطر بیماریم زیاد اونجا رفت و آمد میکردم ، یک مراسم یادبود برگزار کردم . من همین حرکت رو یکبار دیگه در مراسم نخستین سالگرد درگذشت مایکل جکسون به اجرا در آوردم و قصد دارم تا زمانیکه توانم بهم اجازه بده هر سال این کار رو به خاطر مایکل جکسون ادامه بدم . این وظیفه منه و تنها راهیه که احساس میکنم میتونم از طریقش به مایکل جکسون به خاطر هر کاری که در حق من و میلیونها کودک دیگه در سراسر زمین انجام داد بگم : متشکرم !

درخت مایکل جکسون حالا با افتخار در پارکی واقع در دوبلین در کنار محوطه بازی کودکان ایستاده و زندگی میکنه . امیدوارم وقتی که مایکل از اون بالا بهش نگاه میکنه دوستش داشته باشه ... 

آقای جادو ! معجزه گر بی همتا !

به نیابت از تمام دنیا :

متشکرم !!!

تا بعد ...

Stay Tuned

! Let's Dance